بررسی مسأله زبان قرآن در اندیشه و آثار علامه طباطبایی و آیت الله معرفت

قرآن کریم تمام آموزه های خود را در قالب معیار های الفاظ بشری و کاملاً قاعده مند و معنا دار، در اختیار بشریت قرار داده است. خداوند در قرآن تمام مفاهیم والای هدایتی را در قالب الفاظ عربی بر پیامبر نازل نمود. این کتاب بوسیله ی اعجاز و اشاره هایی که به صفات خود: دارا بودن محکم و متشابه و تاویل داشتن آیات، کرده، ما را به لایه های معنایی الفاظش آگاه کرده است. از آنجاییکه مخاطبین این کتاب مختلفند و هدفی را که دنبال می کند، دارای مراتب گوناگونی ست، زبان قرآن، زبانی ترکیبی است که شامل زبان عرف عام، عرف خاص، زبان تمثیل، زبان نمادها، می شود. از بیانات مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم آیت الله معرفت در این موضوع نیز، پی می بریم که از نظر این بزرگواران زبان قرآن، زبان ترکیبی است. اما با نگرشی نو به این بحث، می توان زبان قرآن را زبانی لایه ای با مخاطبینی خاص دانست که در سه لایه با زبان مخصوصش مطرح گردیده است: ظاهر با زبان عرف عام، باطن با زبان عرف خاص، تاویل بمعنی الاخص با زبان مَن خُوطِبَ به.